Patrząc w oczy powstańca

Muzeum Powstania Warszawskiego w przyszłym roku skończy 20 lat, najwyższa pora była je zobaczyć.

O słuszności lub niesłuszności powstania nie będę się mądrzył, bo:
- dawno temu napisałem piosenkę,
- wyjaśniłem sobie dlaczego czterej pancerni nie ocalili Warszawy (jest ten wątek i w muzeum),
- rozważałem przesłanie filmu „Powstanie Warszawskie” z 2014 roku,
ale pozwolę sobie na kilka refleksji wyniesionych z ekspozycji.

Po co się podbija innych? By ukraść im wszystko, co się da – majątek, życie, tożsamość…

Nieustająco podziwiam ideę i realizację Polskiego Państwa Podziemnego. Czy jego organizacyjny sukces rozstrzyga przedwojenny spór endecji z sanacją?

Czy Antoni Chruściel „Monter” miał rację, uważając, w przeciwieństwie do Tadeusza Komorowskiego „Bora”, że należy kontynuować walkę powstańczą, nawiązując współpracę z komunistami? Może losy Polski potoczyłyby się inaczej. A może i tak wszystko było już przesądzone…

O Jałcie można by długo, ale Kaczmarski powiedział wszystko. Prawie 20 lat temu nocowałem tam podczas peregrynacji po Krymie.

Mikra pomoc aliantów dla powstania, wynikając po części z przyczyn logistycznych, a po części z przyczyn politycznych, pokazuje po raz kolejny, że na wojnie (i w życiu w ogóle) nie wystarczy mieć rację. Trzeba być jeszcze skutecznym.

Patrzę w oczy Nieznanego Powstańca, do którego podobieństwo przypisała mi sztuczna inteligencja. Czy sztuczna inteligencja ocali nas przed kolejną wojną? Czy wręcz przeciwnie?

Trudno mieć pretensje o próby zadrapania twarzy Hitlera uwiecznionego na zdjęciu pod Warszawą, ale tradycja stawiania kijka pod przechylonym fragmentem wysadzonego fragmentu Wilczego Szańca w Gierłoży w celu podpierania Tysiącletniej III Rzeszy wydaje mi się dowcipniejsza.

Co sądzę o planowanej (i, jak rozumiem, prawie rozpoczętej) odbudowie Pałacu Saskiego? Chętnie zobaczę uporządkowany w końcu plac marsz. Józefa Piłsudskiego.

Erich von dem Bach-Zelewski. Dostawił sobie do nazwiska „von Bacha”, a usunął „Zelewskiego”. A mógł (?) pójść drogą Wojciecha Kętrzyńskiego.

Miałem okazję uczestniczyć w spotkaniach zarówno z Osóbką-Morawskim (jesień 1988, dyskusja w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki, nie tylko o przypadającej wówczas 70. rocznicy odzyskania niepodległości), jak i „Orszą” (Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego „Zegrze ’95”).

14 października 2000 roku 2 Olsztyńska Integracyjna Drużyna Harcerek „Hidias” kończyła kampanię bohater, zdobywając imię Krystyny Krahelskiej, wieczornicą na olsztyńskim zamku.

Jako były człowiek mediów wiem, że nie można przecenić znaczenia informacji. Również na wojnie.