Mów do mnie

Ten tekst napisałem z okazji premiery „Ciemnej Strony Księżyca” z moim polskim tłumaczeniem. Otwierał każdy z czterech koncertów Spare Bricks w Olsztyńskim Planetarium. Monolog prezentował olsztyński aktor Maciej Mydlak, który dokonał profesjonalnej adaptacji, czyli coś tam skrócił, coś tam przestawił i można było z tym wyjść do ludzi.

Pora na moją pełną, autorską wersję, którą dzisiejszego wieczora zarejestrowałem z pełnym zaangażowaniem godnym byłego członka kółka recytatorskiego w szkole średniej.


Tekst naszpikowany jest odniesieniami do „The Dark Side of the Moon” jak dobra kasza skwarkami. Niestety, musicie skonsumować zarówno kaszę, jak i skwarki:

Mów do mnie! Mów do mnie o śmierci. Czy boję się śmierci? Chyba ty, bo wszyscy żyją fejsbukowym życiem nieśmiertelnych. Z krótką przerwą na śmierć… A potem stają się tacy nieśmiertelnie nieobecni. Zresztą, dlaczego mam się bać śmierci, skoro mamy coraz ładniejsze hospicja i cmentarze, a coraz brzydsze mieszkania i domy. Kiedyś śniło mi się, że umarłem. By przejść do następnego etapu, dostałem w garść łyżeczkę od herbaty i musiałem przekopać się przez cały wszechświat, który jak wiadomo (lub jak nie wiadomo), ciągle się rozszerza. I to, stary, jest śmierć! A nie jakaś nirwana czy inne Elizjum.

A teraz powiedz mi o wojnie. Mów mi o wojnie.

Poszedł Stach na wojnę
Bo ojczyzna mu bliska
Stracił nogi obie
Ale zęby zaciska

Co to za pacyfistyczne brednie? Mów mi jak Horacy, że słodko i zaszczytnie umierać za ojczyznę. Mów mi, że my to my, a oni to oni… Dla lepszego samopoczucie wyobrażaj sobie ruską paradę ukradzionych lodówek. Patrz na tę trybunę „honorową”! Paradę odbierają sami wojenni podżegacze: kolega, co odbił ci dziewczynę na studiach; mechanik za każdą wizytą wciskający ci wymianę paska rozrządu, chociaż masz łańcuch; baba w sklepie, która pół minuty kupuje i pół godziny gada z kasjerką. Zamknij oczy, może zobaczysz stojącego z boku Watersa. Że miało być bez polityki? Tylko z polityką proszę! Co oni piszą w tych gazetach?! Kurwa, zapomniałem, że już nie ma gazet…

Właśnie, powiedz mi, dlaczego ONI mówią o nas ONI, skoro MY mówimy o sobie MY?

Ja, ty, on, ona, ono, my, wy, oni, one.
Ich, du, er, sie, es, wir, ihr, sie, sie.

Kto wie, może te wszystkie wojny nie są przez pieniądze ani przez filozofię, ale przez gramatykę… Wyobraźmy sobie język, który nie wykształcił różnicy między „my” i „oni”. Jakże ten biedny starszy kapral miałby podrywać drużynę z okopów, krzycząc „Na nas!”.

Wolisz pogadać o domu? Proszę bardzo…
Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar. Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar. Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar.
Koszmar…

Mów mi zatem, co mam robić! Tylko bez banałów w rodzaju – co masz zrobić dziś, zrób pojutrze i będziesz miał dwa dni wolnego. To wiem od dziecka. Kiedyś wmawiali mi, że jestem śmierdzącym leniem. To musiało być oparte na ustaleniach radzieckich uczonych, którzy nawet do konstytucji sobie wpisali, że każdemu według jego pracy, czy jakoś tak. Najnowsze badania, już naukowców amerykańskich, jasno pokazały, że to jest najnormalniejsza w świecie prokrastynacja. To nie ja jestem leniwy, ale mój mózg. Czyli jestem usprawiedliwiony!

Niedawno minęła dziesiąta rocznica, gdy uznałem, że należy posprzątać piwnicę. Ciekawe, gdzie jest klucz? Powinien leżeć gdzieś między zegarem a kalendarzem ściennym. Zegarek i kalendarz mam w smartfonie, w komputerze, w kuchence mikrofalowej i w pralce, o samochodzie nie wspominając, więc piwnica sobie jeszcze poczeka.

Cholera jasna, na śmierć zapomniałem, że pięć lat temu postanowiłem napisać książkę! Nie napisałem jeszcze ani jednego zdania, bo zawsze coś… Ale mam już tytuł! „Morderca czasu”. To będzie coś pomiędzy Chmielewską i Proustem. Młody, dobrze zapowiadający się malarz (pisarz, naukowiec – nie ważne…) siada na chwilę przed telewizorem, w którym kłócą się o to, czy białe jest białe czy raczej czarne. Wiadomo, że nikt nikogo nie przekona, ale czas jakoś zleci. Młodzieniec nawet nie patrzy na ekran, zajęty próbą pobicia rekordu Facebooka w dotarciu kciukiem na sam dół. Gdy kończy się program, a rekord jest ustanowiony i kilkakrotnie pobity, wstaje z kanapy jako… emeryt. Rozpoczyna się długie i żmudne śledztwo poszlakowe, które prowadzi komisarz Stanisław Niedokonany.

Mów mi, co słyszysz. To dzwon? Ciągle ktoś mnie dokądś wzywa – do pracy, do sklepu, do kościoła. Patrzę na ten wielki spektakl na niebie i myślę o Matriksie, a może nawet o Platonie. Może ktoś mnie oszukuje? Może moja praca nie ma sensu, może w sklepie sprzedają mi niepotrzebne badziewie a w kościele ułudę? Skąd pewność, że to, co poczuję po śmierci, będzie prawdziwe? Jeśli żyjemy w symulacji, to ciemna strona Księżyca nie jest aż taka zła. Nawet w hollywoodzkich filmach z happy endem abstrahują od faktu, że wszyscy bohaterowie i tak umrą. Tylko trochę później.

Pogadajmy w końcu o pieniądzach, przecież nie jesteśmy gentlemanami. Mówisz, że jednakowo ci daleko do chytrej baby z Radomia i do Elona Muska, ale chyba prędzej pojedziesz do Radomia, niż wyślesz samochód w kosmos. Wczoraj czytałem, że pewien facet dostał przypadkiem 286 pensji na konto. Wypłacił pieniądze i zniknął. A ty co byś zrobił? Klubu piłkarskiego ani samolotu za to nie kupisz, ledwo wystarczy na kawior i nowy samochód. Więc dopóki twoja kadrowa nie pomyliła się przy przelewach, masz z grubsza dwa wyjścia. Albo zmień pracę i weź kredyt, albo zaciskaj zęby. Zależy na kogo głosujesz…

Zresztą po co ci piłkarski klub? Kiedyś każdy mecz był wydarzeniem. Skład z Wembley pamiętasz nawet po 50 latach. Tomaszewski, Szymanowski, Gorgoń, Musiał, Bulzacki, Kasperczak, Lato, Ćmikiewicz, Deyna, Domarski, Gadocha. Dziś z piłką nożną stało się to samo, co z muzyką. Za dużo, za szybko, za ładnie, za drogo. Jak mówił Wielki Szu – wszystkie wartości można zamienić na złotówki, ale odwrotnie to nie działa.

Mówisz mi, że lepiej mieć większy wybór niż mniejszy. Serio? Ja czuję się jak ten osioł, któremu we żłobie dano. Kiedyś nie miałem problemu z muzyką. Było jedno radio nadające się do słuchania. Tak, mam na myśli to radio, w którym Piotr Kaczkowski puścił 23 kwietnia 1973 roku „Ciemną Stronę Księżyca” i którego już w zasadzie nie ma… Miałem trzynaście płyt winylowych, wszystkie ulubione, a każda warta wypłatę rodziców. Dziś stoję przed półką z kilkuset kompaktami i nie wiem, co wybrać…

Zresztą od dawna nic nie kupuję. Kolejny raz nie dam się wydymać. Najpierw do tych trzynastu winyli dokupiłem setkę kaset z Orkiestrą z Chmielnej, Połomskim i lekcjami niemieckiego, by na nich nagrywać płyty z radia (Tego, Którego Już w Zasadzie Nie Ma…). Potem kupiłem tysiąc kaset z tymi samymi płytami, niektóre nawet oryginalne. Następnie zacząłem kupować to samo na kompaktach. I jeszcze koncerty na kasetach video. Szczęśliwie nie wkręciłem się w kasety cyfrowe. Ale wkręciłem się w internet i zajechałem na śmierć dwa komputery ściągając dniami i nocami pliki z utworami, których i tak nie zdążę nigdy przesłuchać… I wtedy w wielkim stylu powróciła moda na płyty winylowe. I malutka na kasety. A ja już przecież dawno sprzedałem gramofon za grosze i wywaliłem kasety.

Aż wreszcie pojawił się streaming, który wyzwolił mnie z wszelkich rozterek repertuarowych, bo sam wybiera za mnie, co chcę słuchać. Można powiedzieć, że to takie radio, tylko bez Kaczkowskiego czy Beksińskiego… Swoją drogą Tomasz Beksiński nieco mylił się, twierdząc, że „ta durna Ameryka wszystko pożre, przetrawi i wyrzyga”. Ewidentnie zapomniał o Europie, Azji, Australii a nawet Afryce. Niech się cieszy, że nie dożył TikToka.

Mów mi o Beksińskim, mów o Barretcie, mów o van Goghu... Też czujesz się nieprzystosowany, nieadekwatny i wyalienowany? Z każdym dniem coraz bardziej ich rozumiem. Nie mogąc dogadać się z tym światem, walę inwektywami na oślep. Czasem, jeśli emocje pozwolą, jestem do bólu precyzyjny. Nie przynosi to żadnego rezultatu. Przeciwnik, niech to będzie wspomniana już baba marnująca mój czas w sklepie, będąc w amoku obronno-zaczepnym nie zauważa, jaki oto właśnie piękny cios mentalny wyprowadziłem. Czyli nie rozumie moich wyrafinowanych aluzji...

Więc mów mi teraz, do cholery, o astronomii! Bądź mi jak kapłan Herhor, który wmawiał ciemnemu ludowi, że Słońce zgasło na wieki. Chcę uwierzyć, że cień Księżyca raz na zawsze to wszystko ukryje… Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar. Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar. Budzik. Siku. Śniadanie. Prysznic. Parking. Korek. Kawa. Szef. Obiad. Kupa. Nadgodziny. Basen. Kolacja. Dzieci. Żona. Książka. Koszmar…
Olsztyn, 27.07.2022-18.01.2023

Wersja Maćka z 24 marca 2023 z godziny 17:00:


Horacy Pisaty - na YT
Horacy Pisaty - lista moich piosenek