Sztuka to nie fiu bździu. To prawdziwe emocje. W drodze powrotnej z mrągowskiego koncertu Spare Bricks uzgadnialiśmy z Żoną stanowiska w sprawie oceny artystycznej obejrzanego chwilę wcześniej widowiska. Nieroztropnie i lekko prowokacyjnie okazałem zbyt mało entuzjazmu.
A przecież byłem pod wrażeniem, podobnie jak cała wypełniona do ostatniej dostawki fanami Pink Floyd sala Centrum Kultury i Turystyki w Mrągowie. Wystarczyło jednak postawić znak zapytania przy grze świateł, a w zasadzie jej braku, żeby nie mieć do kogo otworzyć gęby aż do Barczewa.
Co w programie? Z pamięci, chyba niczego nie pominąłem. Kolejność przypadkowa: „One of These Days” (pierwsze uderzenie w bas rozwiało wątpliwości, czy będzie dobrze), „Money” (jak na scenie jest saksofon, to wiadomo po co), „Breathe”, „Time”, „Echoes” (kto jeszcze grywa 19-minutowe utwory?), „Comfortably Numb”, „Another Brick In The Wall (part II)” (i to dwa razy), „Arnold Layne” (piosenki o fetyszystach śpiewajmy, póki wolno), „Hey You”, „Shine on You Crazy Diamond, Parts I-V”, „Wish You Were Here” (gdy Jacek Aumüller wyciągnął 12-strunowego akustyka, to nie było wątpliwości w jakim celu...), „Brain Damage” (nikt się nie zaśmiał w odpowiednim momencie), „Eclipse”, „Dogs” (przerwany wtargnięciem dziecięcego chóru), „Goodbye Cruel World” (to na koniec), „Run Like Hell” (jak się okazuje do Pink Floyd można rytmicznie klaskać), „Smile” (z płyty „On an Island” Davida Gilmoura).
Kto na scenie? Spare Bricks: Agnieszka Szpargała – śpiew, saksofon, Jacek Aumüller – śpiew, bas, Paweł Wrocławski – gitary, Tomasz Gadzina – klawisze, Michał Słupski – perkusja. Gościnnie chór dziecięcy z Mrągowa oraz balet.
Nasz Roger Waters w niczym nie ustępuje zagranicznemu Rogerowi Watersowi, a pod pewnymi względami nawet go przewyższa.
Umówmy się, że nasz Dick Parry jest nie tylko ładniejszy, ale i śpiewa.
Nasz David Gilmour wprawdzie nie śpiewa, ale gra równie dobrze.
Mrągowski chór. Z entuzjazmu wszedł na scenę jakieś pięć minut przed czasem. W nagrodę pojawił się też na bis. Wiadomo, w którym utworze.
Oświetlenie zastępcze.
Pamiątkowe cegły dla każdego.
Pamiątkowych pięć filmów:
Co w programie? Z pamięci, chyba niczego nie pominąłem. Kolejność przypadkowa: „One of These Days” (pierwsze uderzenie w bas rozwiało wątpliwości, czy będzie dobrze), „Money” (jak na scenie jest saksofon, to wiadomo po co), „Breathe”, „Time”, „Echoes” (kto jeszcze grywa 19-minutowe utwory?), „Comfortably Numb”, „Another Brick In The Wall (part II)” (i to dwa razy), „Arnold Layne” (piosenki o fetyszystach śpiewajmy, póki wolno), „Hey You”, „Shine on You Crazy Diamond, Parts I-V”, „Wish You Were Here” (gdy Jacek Aumüller wyciągnął 12-strunowego akustyka, to nie było wątpliwości w jakim celu...), „Brain Damage” (nikt się nie zaśmiał w odpowiednim momencie), „Eclipse”, „Dogs” (przerwany wtargnięciem dziecięcego chóru), „Goodbye Cruel World” (to na koniec), „Run Like Hell” (jak się okazuje do Pink Floyd można rytmicznie klaskać), „Smile” (z płyty „On an Island” Davida Gilmoura).
Kto na scenie? Spare Bricks: Agnieszka Szpargała – śpiew, saksofon, Jacek Aumüller – śpiew, bas, Paweł Wrocławski – gitary, Tomasz Gadzina – klawisze, Michał Słupski – perkusja. Gościnnie chór dziecięcy z Mrągowa oraz balet.
Nasz Roger Waters w niczym nie ustępuje zagranicznemu Rogerowi Watersowi, a pod pewnymi względami nawet go przewyższa.
Umówmy się, że nasz Dick Parry jest nie tylko ładniejszy, ale i śpiewa.
Nasz David Gilmour wprawdzie nie śpiewa, ale gra równie dobrze.
Mrągowski chór. Z entuzjazmu wszedł na scenę jakieś pięć minut przed czasem. W nagrodę pojawił się też na bis. Wiadomo, w którym utworze.
Oświetlenie zastępcze.
Pamiątkowe cegły dla każdego.
Pamiątkowych pięć filmów:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz