Przegrana wojna z Prusami z lat 1870-1871 była wystarczająco dużym upokorzeniem dla Francuzów, ale nieszczęścia chodzą parami. Do pary dostali rewolucję, czyli trwającą od marca do maja 1871 roku Komunę Paryską. Te dwa wydarzenia tak wstrząsnęły Paryżem, że spowodowały powstanie Bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa na Montmartrze.
Basilique du Sacré-Cœur de Montmartre jest wotum dziękczynnym zarówno za ocalenie Paryża w czasie oblężenia przez wojska niemieckie, jak i zakończenie wojny domowej. Pierwsze śluby w tej sprawie (dotyczące uratowania stolicy) składali już w styczniu 1871 roku paryscy przedsiębiorcy Alexandre Legentil i Rohault de Fleury. Zainspirował ich biskup Félix Fourier, który w swym kazaniu 4 września 1870 roku uznał klęskę Francji za karę boską, skutek upadku moralnego mającego swój początek w rewolucji 1789 roku.
24 lipca 1873 roku Zgromadzenie Narodowe uchwaliło wybudowanie świątyni, która będzie podzięką za przywrócenie ładu moralnego, zaburzonego Komuną Paryską. Dyskusja parlamentarna była gorąca, zwyciężył argument, że kościół będzie obiektem użyteczności publicznej. Ustawa zakładała sfinansowanie budowy ze składki narodowej. W pół roku 10 milionów wiernych przekazało na budowę 46 milionów franków.
Na miejsce budowy kościoła wybrano wzgórze Montmartre. W tej właśnie dzielnicy 18 marca 1871 roku wybuchła rewolucja. Bazylika miała od tej pory nadawać ton tej części miasta, podejrzewanej jak najbardziej słusznie o lewicowe i anarchistyczne sympatie.
Konkurs na projekt wygrał architekt Paul Abadie (1812-1884). 16 czerwca 1875 roku położono kamień węgielny, a ostatnie prace we wnętrzu trwały jeszcze w 1923 roku, już w zupełnie innej epoce mentalnej. 40 lat na budowę bazyliki to w zasadzie ekspresowe tempo.
Świątynię odwołującą się w stylu do sztuki bizantyjskiej i mauretańskiej zbudowano na planie krzyża greckiego. Cztery charakterystyczne kopuły wzorowane są na weneckiej bazylice św. Marka oraz katedrze św. Fronta w Périgueux. Do budowy użyto pochodzącego z pobliskiego Château-Landon wapienia, który z upływem czasu bieleje.
Twórcą figury Jezusa Chrystusa z 1911 roku jest Eugène Benet (1863-1942).
Dwa ważne posągi są dziełem Hippolyta Lefèbvra (1883-1935). W 1927 roku powstały konne pomniki Ludwika IX Świętego (z lewej) i Joanny d'Arc (z prawej).
Z północy stoi 83-metrowa wieża, mimo swego ogromu praktycznie niewidoczna z przodu kościoła. Wieża pełni rolę dzwonnicy. Znajdujący się w niej dzwon Le Savoyarde (Sabaudczyk) waży prawie 19 ton, co czyni go jednym z największych na świecie (nasz Zygmunt jest o połowę mniejszy).
Na charakterystycznych schodach przed bazyliką zasiada rocznie około 10 milionów turystów. Jest tu świetny widok na Paryż i jeszcze lepsze miejsce do zabawy. Anarchistyczny duch Montmartru nie dał się utemperować.
Widok na Paryż ze wzgórza:
Wręcz przeciwnie – widok na Basilique du Sacre-Coeur z Muzeum Orsay:
Uliczna anarchia:
„It's My Life” (Bon Jovi) w wykonaniu ulicznych grajków i kosmopolitycznego tłumu:
„Layla” (Eric Clapton):
„Stand By Me” (Ben E. King):
I nieodzowny element wszelkich wieczornych atrakcji ulicznych – żonglerka ogniem:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz